het vervolg 2

op donderdag (13/02) ga ik met hen mee gaan vissen, niet met een vislijn ,maar met een net. Dicht bij hen kwam de zee uit in een plaats met heel ondiep  water, heel modderig ook wel. Eerst moesten we een net spannen van de ene kant naar de andere, ongv. 15 m. dan loop je een heel eind tegen de stroming in (niet in het water, maar langs de kant, bijna schaatsen in het dikke slijkpakket, dat is ook eens iets anders). op zo'n 200m van het net ga je dan teug in het water en sla je met een lange holle buis op het water, je wandelt ondertussen ook richting net terug. Het doel is om de vissen met veel kabaal naar het net te brengen. het ziet er een beetje vreemd uit maar het werkt wel.

Op de foto zie je Peter en ik net terug van de zee en de vis aan het schoonmaken. Ik weet de Nederlandse naam van de vis niet, we hadden dus 7 'flounder' en een 'kawai'. Het net moest drogen, we hangen het op aan de takken van een boom. 's Avonds smullen we van lekkere en extreem verse vis.

Daarna gaan we nog naar een pub voor de wekelijkse jam avond. Jacky speelt piano, Peter gitaar en ik mag een viool van iemand anders gebruiken. blijkbaar komt er niet altijd zo veel volk op af, het was wel heel tof. Ik heb niet zo veel kunnen meespelen, het lijkt simpel om snel iets mee te spelen, maar als je het niet geleerd bent en nog nooit gedaan hebt is het een wel ingewikkeld.

Het was een toffe bende in de pub.

De volgende dag lopen we nog eens rond in hun tuin, en we vinden wis en waarachtig een gigantische watermeloen!

We zien ook dat er een egeltje in het visnet verstrengelt geraakt is, het is een hele klus om het te bevrijden, vanaf dat je het probeert te helpen, en dus aanraakt, rolt het op en raakt het nog meer vast in het net. Het is ons na een eindje wel gelukt, gelukkig.

Wendy was ook nog langsgekomen om gewoon eens een bezoekje te brengen aan haar dochter (het is echt niet zo ver rijden, maar een uur en een half). We hebben dan allemaal samen alle perziken geplukt want, ze waren rot voor ze rijp waren. Daarna gekookt en zo, weer heel lekker eten.

Dan nog door een kiwi plantage gelopen om even naar de buren te gaan (en 'tea' te drinken).

Net voor ik de bus op ga richting Rotorua, lopen we nog even naar Mt Manganui. Een prachtig zicht, weeral.

Eens aangekomen in Rotorua, drop ik mijn rugzak af in de backpakers accomodatie, dan wandel ik naar Te Puia (een park met wat broebbelende modder, gassen die uit een of ander gat uit de grond komt, een grote geiser  en een klein maori dorp. Op de foto zie je een van de oorspronkelijke gebouwen, de binnenkant is nog heel veel mooier maar daar mocht je geen foto's nemen.

Dit is een slapende geiser, het zag er nog redelijk actief uit volgens mij, maar wat weet ik daar nu ook weer van.

Op deze foto heb je toffe modderdinges, je mist wel het geluid (plop), iedere keer als er zo een open spat en zeker ook de geur.

Hier zie je op de achtergrond die fameuze geiser. Op het plakkaatje stond er dat hij met een regelmaat van 2 of 3 keer per uur uitbarst. Ik was zeker gekomen om de geiser te zien dus heb ik anderhalf uur gewacht om het te zien, het was zeker de moeite waard!

De volgende dag had ik nog even tijd voor ik mijn bus moest nemen naar Hastings. Nog eeven langs 'lake Rototua' gelopen, het was wel prachtig weer, maar een beetje mistig.

Ik kom Martina nog tegen, een Zwitserse backpaker. het is altijd wel aangenaam om met iemand te kunnen praten als je toch wacht. Haar bus vertrok ietsje later dan de mijne. Zij had crackers en ik had verse pesto en tomaatjes,  heerlijke lunch.

Margarethe kwam me halen van de bus halte, stopte me in de auto en reed nog eens 45min verder naar hun vakantie huis aan zee, een prachtig strand, het was een absoluut prachtige plek, rustig en ver van alles. Als ik haar vooraf niet tegen gekomen was, dacht ik dat ze me gekidnapt had, geen gsm bereik, geen internet, gelukkig nog wel een vaste 'land' lijn en elektriciteit. Dan besef je hoe afhankelijk je daar van wordt.

dis is het prachtige strand waar ik van sprak.

Het is wel vreemd om hier Belgische koekjes te zien waar je nog nooit van gehoord hebt. 2 krokante kaneel koekjes met frambozen crème ertussen, wel lekker.

Margartethe & John, het koppel waar ik bij mocht blijven. Heel vriendelijke mensen, ze krijgen niet elke dag een belgische over de vloer.

Dit prachtige paar is Rusty, het paard van John. 's avonds gaan we nog even naar hun 'farm', weeral een prachtige plek.

Deze grappige schapen, waren net een beetje geschoren en gecontroleerd op ziekten.

ooh...

Dit is op het hoogste punt van hun boerderij, met het beste zicht en de meeste wind. Ik kom nog niet meteen naar huis, het is hier veel te goed...

heel veel zomerse groetjes
Hilke

het vervolg

ondertussen ben ik meegegaan met wendy naar new plymounth.
ik heb hier al beseft dat mensen afstanden hier helemaal anders inschatten, het was 5 uur rijden, en dus niet zo ver.
vrijdag ochtend zijn we vertrokken, een lange rit, wel met goed weer een een paar prachtige stops langs de stranden van de west kust, dat zwarte zand is echt zo vreemd, het voelt altijd veel te warm aan.

Tegen de late namiddag zijn we dan in New Plymounth aangekomen, direct met open armen ontvangen en 'afternoon tea' onder onze neus geschoven (dat is gewoon een fancy woord voor een 4-uurtje).ik ben nog bijna vergeten te vertellen dat we toen we uit de auto kwamen, bijna weggeblazen waren van de wind (niet overdreven).  het huis van Marge, bij wie we mochten blijven slapen, stond op zo'n 50m van de zee. en was door niets beschut van de wind, geen enkele boom of niets.

dit is margy's huis, een prachtige plek maar vreselijk veel wind...

's morgens was ik al heel vroeg wakker, ik had prachtig zicht op de zon die opkwam achter Mt egmont

overdag ben ik dan meegegaan naar paard & pony race toestanden. dusty, is de pony op de foto, werd grootgbract en getraind door wendy en margy, vandaag was het zijn 1ste race, heel spannend dus.

dit is dusty in actie, voor mij zag het er redelijk spectaculair uit, maar ik ken dan ook niets van paarden. Het was echt een toffe dag,

eventjes spelen met de zelfontspanner functie van mijn mijn fototoestel, sorry voor de scheve horizon, maar rotsen zijn meestal niet waterpas. ondertussen een prachtig strand op de achtergrond.

op het strand bij New plymonth, prachtige omgeving.  op zondag neemt wendy me mee voor een ritje door new plymonth centrum, op weg ernaar toestoppen we langs enkele stranden, veel mooier dan de steden hier, als de kiwi' s zelf zeggen dat het een mooie stad is, vind ik er nog altijd niets aan. er zijn bijna geen gebouwen hoger dan eeb bungalow, met schreeuwerige reclames in de meest opvallende kleuren overal.
In het centrum zoek ik nog naar een ATM, ik moet 5 verschillende banken aflopen vooraleer ik er een vind die een Europese debetkaart accepteert, da ' s wel vreemd want de vorigi keer lukte het meteen, ik had dan waarschijnlijk gewoon geluk.

's avonds is er bbq in de 'fiasco bar', het is gemaakt door de buren, met drijfhout. De mannen doen altijd alsof ze drankjes inschenken, maar eigenlijk brengt iedereen zijn eigen drank en eten mee. Iedereen bracht iets van vlees en dergelijke mee, het werd allemaal op een tafel gezet, en dan proef je maar van alles wat je graag eet. Het was een toffe avond, met 12 mensen en 8 honden, veel kabaal dus.

Toen we terug kwamen van onze trip, was de vijgenboom in twee gebarsten, door het gewicht van

vrijdag avond kom ik toe in tauranga, ik was heel blij dat ze me kwamen halen van de bus. ze hebben in Nieuw Zeeland precies altijd wel plaats om nog iemand bij te leggen. Als mensen zeggen dat ze een klein huis hebben, hebben ze meestal nog drie slaapkamers en voelen ze helemaal niet klein aan.
Nu was ik te gast bij Peter, Dominique en co, het was echt een toffe bende, een tof huis, gezellige omgeving en mijn eerste dag regen aan de andere kant van de planeet, ik begon bijna te denken dat het hier niet regent. Op de foto zie je Peter in de keuken.

Ruben, de jongste (14) was een beetje aan het rondrijden in de tuin en was na een eindje doorweekt, hij is dan maar gewoon zo in het zwembad gesprongen (met regenlaarsjes, regenjas,...) ik vond het een heel grappig zicht.

Even later was het weer het moment om in het zwembad te springen, wat doe je anders in prachtig weer.
links staat Sibil, ze doet vrijwilligerswerk in de steinerschool waar Dominique ook werk, ze is nog maar vorige week uit zwitsterland aangekomen en ze blijft in NZ voor een jaar. je kon dat ook nog goed horen in haar engels, het had nog wat 'room for improvement', desondanks ik geen switscherduch kan, heb ik toch veel met haar gekletst. helemaal rechts staat Dominique, de mama.

Ruben had een paar toffe kippen en ook deze uber schattigge kuikentjes.

's Avonds gaan we nog naar de waterval om het hoekje gaan kijken (om het hoekje in NZ is meestal 10min in de auto, niets is hier echt op wandelafstand). Dit is op weg naar de grotere waterval.

Dit is de grote waterval, met ruben die van een redelijk hoge rots springt, niet gevreesd, want het water er onder is heel diep. Ik voelde er zelf niet zo veel voor om van zo hoog er in te springen, het was wel zalig om er in te zwemmen.

nog een fotootje van deze prachtige locatie.

Dit is Amelia en Dominique, op mijn laatste dag in tauranga.

nog even uitzwaaien en dan even later naar Katikati.

Eens aangekomen in in Katikat, bij Peter en Jacky (Jacky is Wendy's dochter) lekker eten klaarmaken en nog eventjes zwemmen en weer vooral veel babbelen.

het is hier niet zo gemakkelijk om mijn blog regelmatig up to date te maken bij gebrek aan internet.

groetjes uit het heel zomerse Nieuw-Zeeland!

een paar fotootjes

zoals beloofd, enkele sfeerbeelden want, een foto zeg meer dan een hele omschrijving...

vanuit de terminal in Heatrow, had ik prachtig zict op het vliegtuig die me naar melbourne bracht.

Een screenshot van de skycam in het vliegtuig, het was een cameraatjebevestigd in de staart van het vliegtuig, dat leverde altijd een prachtig zicht op!

Eindelijk aangekomen in Auckland en door alle veiligheidstoestanden. links Carolien en Roeland, Carolien mijn  reisgenote vanaf londen dan toch. Rechts wendy, die zo lief was om me te komen halen in de luchthaven.

 s'avonds loop ik nog eens rond in wendys tuin, het is alsof je in een botanische tuin rondloopt, je herkent bijna geen enkele plant en alles voelt zo tropisch aan.

In een van wendy's paddocks, staat deze prachtige boom...

een wandeling met haar 3 honden in  de botanische tuin van Auckland. de twee poedels zijn haar eigen honden, en de labrador in het midden is een puppy die ze aan het trainen is om een geleide hond te worden, heel lieve en goed gemanierde honden dus.

een uitstapje naar een zwart zand strand aan de west kust, het is echt heel bizar, zo' n zwart zand strand.
Op de foto ziet het er bruin uit maar het is echt pikzwart.

Prachtig zicht en een heldere zee, auto's mogen er gewoon op het strand parkeren, het is hier een echt autoland, zonder auto geraak je nergens

ik help wendy met sommige dingen, nu ben ik perziken aan het schillen, ze worden dan gekookt en in siroop gelegd, t smaakt een beetje zoals perziken in blik, maar dan beter...

op weg naar de zomer

Ik ben zaterdag 25 januari vertrokken uit het koude winterweer in belgie. de tocht is als het ware voorbijgevlogen. eerst een stukje met de trein, samen met m' n zusje en mijn oudertjes. in de luchthaven aangekomen kwam het allermoeilijkste stuk van de reis; Yaana, moeke en vake achterlaten, je zou ze liefst vqn al meenemen maar dat is niet echt mogelijk...
In de luchthaven zelf, was het geen probleem om m' n vlucht te vinden, gewoon hier en daar wat wachten. Het vliegtuig zelf was niet zo groot en er zat ook niet zo veel volk op. Er was wat slecht weer op weg naar londen, ze vroegen ons de hele tijd om te blijven zitten en onze gordels aan te houden, eventjes spannend. Door het slechte weer waren we dan enkele minuten later dan voorzien, hierdoor moesten we nog even boven londen cirkelen om te mogen landen, ondertussen hadden we wel prachtig zicht op alle lichtjes in londen.
Eens geland stapten we uit op de tarmac, zalig om efkes in de buitenlucht te zijn, vervolgens opgepikt door een bus die ons naar terminal 5 brengt, in deze gigantische luchthaven is het al wat meer zoeken om van het een naar het ander te gaan. na efkes zoeken vind in een bus richting terminal 3. De busrit (ongv 10 min) leid je door deze gigantische luchthaven, er is zoveel te zien. bij de hanbagage controle in Heatrow had ik mijn vloestoffen niet allemaal uit m' n zak gehaal dus moesten de mannen van security me nog eventjes bezghouden. toen ik daar zo stond te wachten stond er naast mij iemand van rond leuven die ook naar Aucland ging, met dezelfde vluchten, we zijn dan vor de rest van de tijd samen gebleven, dit was echrt wel een aangename verrassing. we hebben dan ook maar gevraagd of de rest van de tijd naast elkaar kunnen ziten. Londen Heatrow was nog maar het begin van onze trip, we hadden nu nog maar anderhalf uur gevlogen.
De vlucht londen dubai was al iets langer 6u14 (tijdsverschil niet meegerekend), dit was in een echt groot vliegtuig. het was al laat 's avonds (belgische tijd) toen we instapten. Er was al een hongertje aanwezig. Ze lieten ons wel nog tot 12u wachten om het eten te brengen. k heb dan nog eventjes kunnen slapen maar de rest van de tijd was ik niet moe genoeg om nog te kunnr slapen. In Dubai aangkomen is het vrij eenvoudig om onze weg te vinde naar onze aansluiting.
En dan komt de vlucht die echt te lang duurt (12u48min) ook weer bijna niet geslapen, een paar films bekeken tot vervelens toen, dan gewoon nog een paar uur naar de skycam gestaard (een cameraatje die ingewerkt was in de staart van het vliegtuig, zo heb je echt een prachtig zicht naar buiten als je in het midden zit , zoals ik) deze vlucht was echt wel te lang.
 Iedereen was superblij toen we we geland waren in Melbourne, eindelijk van dit vliegtuig af. Melbourne airport is echt wel vervelend georganiseerd. Veel te lange wachttijden aan customs en ze werkten redelijk inefficient waardoor onze vlucht met een uur vertraging vertrok ( de vorig vlucht aan die gate had alles in de war gestuurd). maar een groot probleem was het niet, we zijn uiteindeljik in Aucland toegekomen. we stapten uit op de tarmac, zalig om nog eens frisse lucht te hebben. dan nog door customs en immigration en we waren er eindelijk!
Korte samenvatting van de tocht; zaterdag 25 jan met de trein van 13u vertrokken (eerste vliegtuig 18u15) en maandag 27 jan 16u45 's middags toegekomen (lokale tijd; 4u45 's nachts belgische tijd). in totaal 24u in het vliegtuid gezeten en 2u geslapen.
Ik was dan ook super blij dat wendy me wilde komen halen, we kenne haar al heel lang, ik ben er heel aangenaam ontvangen. 's avonds was haar dochter en haar man er ook. Jacky had eten gemaakt, rijst met lekkere dingen, veel beter dan het eten in het vliegtuig, en als dessert, HOKEY POOKEY IJS, dat was echt fantastisch. Na het eten ben ik dan wel bijna direct in een bedje gekropen en dan als een blok in slaap gevallen.
's morgens zijn Jacky (dochter van Wendy) & Peter en jamy (dochter van peter) dan vertrokken, ze waren bljiven slapen. nog even rondlopen in haar gigantische tuin. nog wat verse citrus vruchten meebrengen, mmm s' Middags een echte New-Zeelandse lunch met brood die alleen eetbaar is als je het toast, een eitje wat salade en vers fruit. dan nog een hele hoop appelsienen geperst en wat geholpen in de tuin, het is nog altijd vreemd voor mij dat het hier zomer is.
Nog een frisse duik in het zwembad en dan op bezoek bij de zus van Wendy. we hebben er echt heel lekkere dingen gegeten, het was de verjaardag van Shanon (de dochter van de zus van Wendy). Ik heb niet geslapen gedurende de dag en 's avonds was het al tegen 11u tegen dat we terug waren, ik was echt kapot. vanmorgen (woensdag) heb ik me achter de computer van Wendy gezet en dit bericht geschreven, ik heb ook geprobeerd om mijn e-mails te checken maar dat is helemaal niet gelukt, het internet is hier extreem traag en om een of andere reden werkt het niet samen met hotmail of gmail. bij deze weet je ook waarom er geen fotootjes bij zitten, die komen er nog wel aan.

Je raadde het al, ik ben nu echt vertrokken!