op donderdag (13/02) ga ik met hen mee gaan vissen, niet met een vislijn ,maar met een net. Dicht bij hen kwam de zee uit in een plaats met heel ondiep water, heel modderig ook wel. Eerst moesten we een net spannen van de ene kant naar de andere, ongv. 15 m. dan loop je een heel eind tegen de stroming in (niet in het water, maar langs de kant, bijna schaatsen in het dikke slijkpakket, dat is ook eens iets anders). op zo'n 200m van het net ga je dan teug in het water en sla je met een lange holle buis op het water, je wandelt ondertussen ook richting net terug. Het doel is om de vissen met veel kabaal naar het net te brengen. het ziet er een beetje vreemd uit maar het werkt wel.
Op de foto zie je Peter en ik net terug van de zee en de vis aan het schoonmaken. Ik weet de Nederlandse naam van de vis niet, we hadden dus 7 'flounder' en een 'kawai'. Het net moest drogen, we hangen het op aan de takken van een boom. 's Avonds smullen we van lekkere en extreem verse vis.
Daarna gaan we nog naar een pub voor de wekelijkse jam avond. Jacky speelt piano, Peter gitaar en ik mag een viool van iemand anders gebruiken. blijkbaar komt er niet altijd zo veel volk op af, het was wel heel tof. Ik heb niet zo veel kunnen meespelen, het lijkt simpel om snel iets mee te spelen, maar als je het niet geleerd bent en nog nooit gedaan hebt is het een wel ingewikkeld.
Het was een toffe bende in de pub.
De volgende dag lopen we nog eens rond in hun tuin, en we vinden wis en waarachtig een gigantische watermeloen!
We zien ook dat er een egeltje in het visnet verstrengelt geraakt is, het is een hele klus om het te bevrijden, vanaf dat je het probeert te helpen, en dus aanraakt, rolt het op en raakt het nog meer vast in het net. Het is ons na een eindje wel gelukt, gelukkig.
Wendy was ook nog langsgekomen om gewoon eens een bezoekje te brengen aan haar dochter (het is echt niet zo ver rijden, maar een uur en een half). We hebben dan allemaal samen alle perziken geplukt want, ze waren rot voor ze rijp waren. Daarna gekookt en zo, weer heel lekker eten.
Dan nog door een kiwi plantage gelopen om even naar de buren te gaan (en 'tea' te drinken).
Net voor ik de bus op ga richting Rotorua, lopen we nog even naar Mt Manganui. Een prachtig zicht, weeral.
Eens aangekomen in Rotorua, drop ik mijn rugzak af in de backpakers accomodatie, dan wandel ik naar Te Puia (een park met wat broebbelende modder, gassen die uit een of ander gat uit de grond komt, een grote geiser en een klein maori dorp. Op de foto zie je een van de oorspronkelijke gebouwen, de binnenkant is nog heel veel mooier maar daar mocht je geen foto's nemen.
Dit is een slapende geiser, het zag er nog redelijk actief uit volgens mij, maar wat weet ik daar nu ook weer van.
Op deze foto heb je toffe modderdinges, je mist wel het geluid (plop), iedere keer als er zo een open spat en zeker ook de geur.
Hier zie je op de achtergrond die fameuze geiser. Op het plakkaatje stond er dat hij met een regelmaat van 2 of 3 keer per uur uitbarst. Ik was zeker gekomen om de geiser te zien dus heb ik anderhalf uur gewacht om het te zien, het was zeker de moeite waard!
De volgende dag had ik nog even tijd voor ik mijn bus moest nemen naar Hastings. Nog eeven langs 'lake Rototua' gelopen, het was wel prachtig weer, maar een beetje mistig.
Ik kom Martina nog tegen, een Zwitserse backpaker. het is altijd wel aangenaam om met iemand te kunnen praten als je toch wacht. Haar bus vertrok ietsje later dan de mijne. Zij had crackers en ik had verse pesto en tomaatjes, heerlijke lunch.
Margarethe kwam me halen van de bus halte, stopte me in de auto en reed nog eens 45min verder naar hun vakantie huis aan zee, een prachtig strand, het was een absoluut prachtige plek, rustig en ver van alles. Als ik haar vooraf niet tegen gekomen was, dacht ik dat ze me gekidnapt had, geen gsm bereik, geen internet, gelukkig nog wel een vaste 'land' lijn en elektriciteit. Dan besef je hoe afhankelijk je daar van wordt.
dis is het prachtige strand waar ik van sprak.
Het is wel vreemd om hier Belgische koekjes te zien waar je nog nooit van gehoord hebt. 2 krokante kaneel koekjes met frambozen crème ertussen, wel lekker.
Margartethe & John, het koppel waar ik bij mocht blijven. Heel vriendelijke mensen, ze krijgen niet elke dag een belgische over de vloer.
Dit prachtige paar is Rusty, het paard van John. 's avonds gaan we nog even naar hun 'farm', weeral een prachtige plek.
Deze grappige schapen, waren net een beetje geschoren en gecontroleerd op ziekten.
Dit is op het hoogste punt van hun boerderij, met het beste zicht en de meeste wind. Ik kom nog niet meteen naar huis, het is hier veel te goed...
heel veel zomerse groetjes
Hilke
Heb ik al gezegd dak jaloers ben? (a) ;)
BeantwoordenVerwijderenJust keep enjoying!
x