Het laatste stukje Nieuw-Zeeland

Op zondag is het weer al veel beter dan de dag ervoor, de shuttlebus zet je af aan het begin van de tocht. Ik had de 'late' bus genomen, die om 7u30 me kwam ophalen aan de backpacker, ik had niet zo veel zin om die van 6 uur ' morgens te nemen.  Op de foto stappen Eva (Duitsland) en Sofie (Nederland) uit de bus, we waren  elkaar tegengekomen in de backpacker wel grappig dat we allemaal op hetzelfde moment startten, zonder het afgesproken te hebben.

Eva ging de 3 daagse tocht doen, Sofie de 4 daagse en ik een dagtocht.

Ik ga de " Tongariro Alpine Crossing" doen, 19,4 km, ik begin met goed weer (geen regen).

We beginnen te wandelen en het voelt meteen al surrealistisch aan bijna geen kleur in het lanschap en de zon die probeert om door de wolken te komen.

Fascinerende wolken.

Nog wat meer fascinerende wolken en het pad, soms was het op houten balken zoals hier.

Eva en ik wandelen samen in het begin, het was hier al een redelijke klim en er zijn ook altijd maar minder planten.

Dan is het plots heel plat en zie je toch wel een beetje blauw in de lucht.

Denk vooral niet dat ik deze wandeling alleen aan het doen was, iedereen liep in dezelfde richting het was dus niet eenvoudig om een idee te krijgen over hoeveel mensen er waren maar ik gok toch op een paar duizend elke dag. Deze foto kijkt terug op het pad, als je goed kijkt zie je een hele hoop mensen stappen.

Hier was een ideale plaats om te lunchen.

En nog wat fotootjes te nemen.

En dan zaten we in de dichte mist, je kon echt niet meer zo ver zien.

En dan, het eerste dat we uit de mist kunnen zien, zijn de esmerald lakes, koude blauwe passen water.

Ik was nog twee Vlamingen tegengekomen, heel gezellig om nog even je eigen taal te kunnen spreken,  hier moesten we afscheid nemen van Eva, het was aangenaam om met wat anderen de wandeling te doen.

Het eerst dat we daarna nog uit de mis konden onderscheiden, was een kleiner meer met 'lake Taupo' er in de verte achter, weeral een mooi zicht.

Omdat je niet zou vergeten dat je midden in een vulkanisch gebied wandelt...

Het laatste stukje van de wandeling is dan weer door het bos, het is zo veranderlijk.

dit is dan het absolute einde van de tocht, hier pikken de bussen je op en zo.

Na een hele dag wandelen ben ik wel een beetje moe, mijn voetjes zijn ook redelijk stoffig zou ik zeggen maar, geen blaren.

"My mess"

De kat van de backpacker.

Op maandag vertrek ik vanuit turengi terug naar Wendy, in Ramarama.

Ik  was eigenlijk van plan om naar Coromandel peninsula maar, de bussen ik kon er niet geraken met de bussen. Ik zou er Myriam terug tegen komen, ik heb haar leren kennen in Fox Glacier. Ze was met nog iemand anders aan het rezen en ze had een auto, Het oorspronkelijke plan was dat ik hen zou tegenkomen in Thames maar, bij gebrek aan een bus die in die richting ging (en het slechte weer) heb ik dan maar tegen mezelf gezegd da t ik hiervoor terugkom.

Ik heb dan gebeld naar Wendy en ik mocht direct weer bij haar langs komen.

Ik werd al meteen meegenomen naar haar vriendin.

Dit is Wendy en Laurens, de zwarte labrador pup. ze helpt mee als vrijwilliger voor de blindgeleide hond foundation, hij was nu 9 maand. Ze had een eindje voor hem gezorgd en nu ging hij naar iemand anders die hem een ander soort training zal geven, even afscheid nemen dus.

Maar er word niet te veel getreurd, de dag erna gaan we nog voor een 'drive' in Auckland. Dit is een foto van Cornwall park, een boerderij waar iedereen kan rondlopen met schapen er in, grappig.

Dit is het hoogste punt van het park, van daar had je een mooi overzicht over de stad de omgeving.

Nog even met mijn voetjes in het water (dit is nog altijd Aucland, de grootste stad van NZ)

Hier zie je Wendy en Brenda, ze waren Fijouas aan het uithalen, moeilijk om te omschrijven, een beetje zoals een kiwi. Ik was ondertussen met hun wifi mij blog aan het updaten en mijn e-mails aan het checken.

Dan ga ik op bezoek bij een Vlaamse familie, een hele verademing om eindelijk weer je eigen taal te kunnen spreken, het klinkt waarschijnlijk vreemd voor jullie maar ondertussen praat ik hier altijd Engels, lees ik alles in het Engels en denk ik zelfs in het Engels.

Ze wonen nu al 12 jaar in Nieuw-Zeeland, het zijn dus ook kiwis. Op de foto poseer ik met Jozefien terwijl we eten aan het maken waren.

Rozalie staat hier ook op de foto, ook een volwaardige kok. (ook  al staan we nu te kletsen)

Ik blijf hier maar één nachtje, veel te kort om al mijn verhalen te vertellen.

Dan komt Wendy me weer ophalen waar we afgesproken hadden. Wendy had nog wat verse vijgen mee van uit haar tuin.

Mijn laatste avond in Nieuw- Zeeland.

Om 3u 's morgens opgestaan om mijn vlucht te halen om 6 u 40.

Afscheid van Wendy... snif

Een vier uur durende vlucht Naar Melbourne.

En dan werd ik opgepikt van de luchthaven door Cass, het is zalig om door iemand ontvangen te worden die je eigenlijk al kent, het is tof om nieuwe vrienden te maken maar, het is nog "heaps" toffer om de mensen die je al kende weer op te zoeken.

Dit is het laatste stukje van mijn trip. Iets meer dan twee weken hier en op 11 mei kom ik terug naar huis, wat gaat de tijd snel!