het vervolg 2

op donderdag (13/02) ga ik met hen mee gaan vissen, niet met een vislijn ,maar met een net. Dicht bij hen kwam de zee uit in een plaats met heel ondiep  water, heel modderig ook wel. Eerst moesten we een net spannen van de ene kant naar de andere, ongv. 15 m. dan loop je een heel eind tegen de stroming in (niet in het water, maar langs de kant, bijna schaatsen in het dikke slijkpakket, dat is ook eens iets anders). op zo'n 200m van het net ga je dan teug in het water en sla je met een lange holle buis op het water, je wandelt ondertussen ook richting net terug. Het doel is om de vissen met veel kabaal naar het net te brengen. het ziet er een beetje vreemd uit maar het werkt wel.

Op de foto zie je Peter en ik net terug van de zee en de vis aan het schoonmaken. Ik weet de Nederlandse naam van de vis niet, we hadden dus 7 'flounder' en een 'kawai'. Het net moest drogen, we hangen het op aan de takken van een boom. 's Avonds smullen we van lekkere en extreem verse vis.

Daarna gaan we nog naar een pub voor de wekelijkse jam avond. Jacky speelt piano, Peter gitaar en ik mag een viool van iemand anders gebruiken. blijkbaar komt er niet altijd zo veel volk op af, het was wel heel tof. Ik heb niet zo veel kunnen meespelen, het lijkt simpel om snel iets mee te spelen, maar als je het niet geleerd bent en nog nooit gedaan hebt is het een wel ingewikkeld.

Het was een toffe bende in de pub.

De volgende dag lopen we nog eens rond in hun tuin, en we vinden wis en waarachtig een gigantische watermeloen!

We zien ook dat er een egeltje in het visnet verstrengelt geraakt is, het is een hele klus om het te bevrijden, vanaf dat je het probeert te helpen, en dus aanraakt, rolt het op en raakt het nog meer vast in het net. Het is ons na een eindje wel gelukt, gelukkig.

Wendy was ook nog langsgekomen om gewoon eens een bezoekje te brengen aan haar dochter (het is echt niet zo ver rijden, maar een uur en een half). We hebben dan allemaal samen alle perziken geplukt want, ze waren rot voor ze rijp waren. Daarna gekookt en zo, weer heel lekker eten.

Dan nog door een kiwi plantage gelopen om even naar de buren te gaan (en 'tea' te drinken).

Net voor ik de bus op ga richting Rotorua, lopen we nog even naar Mt Manganui. Een prachtig zicht, weeral.

Eens aangekomen in Rotorua, drop ik mijn rugzak af in de backpakers accomodatie, dan wandel ik naar Te Puia (een park met wat broebbelende modder, gassen die uit een of ander gat uit de grond komt, een grote geiser  en een klein maori dorp. Op de foto zie je een van de oorspronkelijke gebouwen, de binnenkant is nog heel veel mooier maar daar mocht je geen foto's nemen.

Dit is een slapende geiser, het zag er nog redelijk actief uit volgens mij, maar wat weet ik daar nu ook weer van.

Op deze foto heb je toffe modderdinges, je mist wel het geluid (plop), iedere keer als er zo een open spat en zeker ook de geur.

Hier zie je op de achtergrond die fameuze geiser. Op het plakkaatje stond er dat hij met een regelmaat van 2 of 3 keer per uur uitbarst. Ik was zeker gekomen om de geiser te zien dus heb ik anderhalf uur gewacht om het te zien, het was zeker de moeite waard!

De volgende dag had ik nog even tijd voor ik mijn bus moest nemen naar Hastings. Nog eeven langs 'lake Rototua' gelopen, het was wel prachtig weer, maar een beetje mistig.

Ik kom Martina nog tegen, een Zwitserse backpaker. het is altijd wel aangenaam om met iemand te kunnen praten als je toch wacht. Haar bus vertrok ietsje later dan de mijne. Zij had crackers en ik had verse pesto en tomaatjes,  heerlijke lunch.

Margarethe kwam me halen van de bus halte, stopte me in de auto en reed nog eens 45min verder naar hun vakantie huis aan zee, een prachtig strand, het was een absoluut prachtige plek, rustig en ver van alles. Als ik haar vooraf niet tegen gekomen was, dacht ik dat ze me gekidnapt had, geen gsm bereik, geen internet, gelukkig nog wel een vaste 'land' lijn en elektriciteit. Dan besef je hoe afhankelijk je daar van wordt.

dis is het prachtige strand waar ik van sprak.

Het is wel vreemd om hier Belgische koekjes te zien waar je nog nooit van gehoord hebt. 2 krokante kaneel koekjes met frambozen crème ertussen, wel lekker.

Margartethe & John, het koppel waar ik bij mocht blijven. Heel vriendelijke mensen, ze krijgen niet elke dag een belgische over de vloer.

Dit prachtige paar is Rusty, het paard van John. 's avonds gaan we nog even naar hun 'farm', weeral een prachtige plek.

Deze grappige schapen, waren net een beetje geschoren en gecontroleerd op ziekten.

ooh...

Dit is op het hoogste punt van hun boerderij, met het beste zicht en de meeste wind. Ik kom nog niet meteen naar huis, het is hier veel te goed...

heel veel zomerse groetjes
Hilke

het vervolg

ondertussen ben ik meegegaan met wendy naar new plymounth.
ik heb hier al beseft dat mensen afstanden hier helemaal anders inschatten, het was 5 uur rijden, en dus niet zo ver.
vrijdag ochtend zijn we vertrokken, een lange rit, wel met goed weer een een paar prachtige stops langs de stranden van de west kust, dat zwarte zand is echt zo vreemd, het voelt altijd veel te warm aan.

Tegen de late namiddag zijn we dan in New Plymounth aangekomen, direct met open armen ontvangen en 'afternoon tea' onder onze neus geschoven (dat is gewoon een fancy woord voor een 4-uurtje).ik ben nog bijna vergeten te vertellen dat we toen we uit de auto kwamen, bijna weggeblazen waren van de wind (niet overdreven).  het huis van Marge, bij wie we mochten blijven slapen, stond op zo'n 50m van de zee. en was door niets beschut van de wind, geen enkele boom of niets.

dit is margy's huis, een prachtige plek maar vreselijk veel wind...

's morgens was ik al heel vroeg wakker, ik had prachtig zicht op de zon die opkwam achter Mt egmont

overdag ben ik dan meegegaan naar paard & pony race toestanden. dusty, is de pony op de foto, werd grootgbract en getraind door wendy en margy, vandaag was het zijn 1ste race, heel spannend dus.

dit is dusty in actie, voor mij zag het er redelijk spectaculair uit, maar ik ken dan ook niets van paarden. Het was echt een toffe dag,

eventjes spelen met de zelfontspanner functie van mijn mijn fototoestel, sorry voor de scheve horizon, maar rotsen zijn meestal niet waterpas. ondertussen een prachtig strand op de achtergrond.

op het strand bij New plymonth, prachtige omgeving.  op zondag neemt wendy me mee voor een ritje door new plymonth centrum, op weg ernaar toestoppen we langs enkele stranden, veel mooier dan de steden hier, als de kiwi' s zelf zeggen dat het een mooie stad is, vind ik er nog altijd niets aan. er zijn bijna geen gebouwen hoger dan eeb bungalow, met schreeuwerige reclames in de meest opvallende kleuren overal.
In het centrum zoek ik nog naar een ATM, ik moet 5 verschillende banken aflopen vooraleer ik er een vind die een Europese debetkaart accepteert, da ' s wel vreemd want de vorigi keer lukte het meteen, ik had dan waarschijnlijk gewoon geluk.

's avonds is er bbq in de 'fiasco bar', het is gemaakt door de buren, met drijfhout. De mannen doen altijd alsof ze drankjes inschenken, maar eigenlijk brengt iedereen zijn eigen drank en eten mee. Iedereen bracht iets van vlees en dergelijke mee, het werd allemaal op een tafel gezet, en dan proef je maar van alles wat je graag eet. Het was een toffe avond, met 12 mensen en 8 honden, veel kabaal dus.

Toen we terug kwamen van onze trip, was de vijgenboom in twee gebarsten, door het gewicht van

vrijdag avond kom ik toe in tauranga, ik was heel blij dat ze me kwamen halen van de bus. ze hebben in Nieuw Zeeland precies altijd wel plaats om nog iemand bij te leggen. Als mensen zeggen dat ze een klein huis hebben, hebben ze meestal nog drie slaapkamers en voelen ze helemaal niet klein aan.
Nu was ik te gast bij Peter, Dominique en co, het was echt een toffe bende, een tof huis, gezellige omgeving en mijn eerste dag regen aan de andere kant van de planeet, ik begon bijna te denken dat het hier niet regent. Op de foto zie je Peter in de keuken.

Ruben, de jongste (14) was een beetje aan het rondrijden in de tuin en was na een eindje doorweekt, hij is dan maar gewoon zo in het zwembad gesprongen (met regenlaarsjes, regenjas,...) ik vond het een heel grappig zicht.

Even later was het weer het moment om in het zwembad te springen, wat doe je anders in prachtig weer.
links staat Sibil, ze doet vrijwilligerswerk in de steinerschool waar Dominique ook werk, ze is nog maar vorige week uit zwitsterland aangekomen en ze blijft in NZ voor een jaar. je kon dat ook nog goed horen in haar engels, het had nog wat 'room for improvement', desondanks ik geen switscherduch kan, heb ik toch veel met haar gekletst. helemaal rechts staat Dominique, de mama.

Ruben had een paar toffe kippen en ook deze uber schattigge kuikentjes.

's Avonds gaan we nog naar de waterval om het hoekje gaan kijken (om het hoekje in NZ is meestal 10min in de auto, niets is hier echt op wandelafstand). Dit is op weg naar de grotere waterval.

Dit is de grote waterval, met ruben die van een redelijk hoge rots springt, niet gevreesd, want het water er onder is heel diep. Ik voelde er zelf niet zo veel voor om van zo hoog er in te springen, het was wel zalig om er in te zwemmen.

nog een fotootje van deze prachtige locatie.

Dit is Amelia en Dominique, op mijn laatste dag in tauranga.

nog even uitzwaaien en dan even later naar Katikati.

Eens aangekomen in in Katikat, bij Peter en Jacky (Jacky is Wendy's dochter) lekker eten klaarmaken en nog eventjes zwemmen en weer vooral veel babbelen.

het is hier niet zo gemakkelijk om mijn blog regelmatig up to date te maken bij gebrek aan internet.

groetjes uit het heel zomerse Nieuw-Zeeland!

een paar fotootjes

zoals beloofd, enkele sfeerbeelden want, een foto zeg meer dan een hele omschrijving...

vanuit de terminal in Heatrow, had ik prachtig zict op het vliegtuig die me naar melbourne bracht.

Een screenshot van de skycam in het vliegtuig, het was een cameraatjebevestigd in de staart van het vliegtuig, dat leverde altijd een prachtig zicht op!

Eindelijk aangekomen in Auckland en door alle veiligheidstoestanden. links Carolien en Roeland, Carolien mijn  reisgenote vanaf londen dan toch. Rechts wendy, die zo lief was om me te komen halen in de luchthaven.

 s'avonds loop ik nog eens rond in wendys tuin, het is alsof je in een botanische tuin rondloopt, je herkent bijna geen enkele plant en alles voelt zo tropisch aan.

In een van wendy's paddocks, staat deze prachtige boom...

een wandeling met haar 3 honden in  de botanische tuin van Auckland. de twee poedels zijn haar eigen honden, en de labrador in het midden is een puppy die ze aan het trainen is om een geleide hond te worden, heel lieve en goed gemanierde honden dus.

een uitstapje naar een zwart zand strand aan de west kust, het is echt heel bizar, zo' n zwart zand strand.
Op de foto ziet het er bruin uit maar het is echt pikzwart.

Prachtig zicht en een heldere zee, auto's mogen er gewoon op het strand parkeren, het is hier een echt autoland, zonder auto geraak je nergens

ik help wendy met sommige dingen, nu ben ik perziken aan het schillen, ze worden dan gekookt en in siroop gelegd, t smaakt een beetje zoals perziken in blik, maar dan beter...